toulao.info

Santiago de Chile – 7 milionów mieszkańców (17 w całym Chile).
W Santiago mieszkają nasi znajomi – Denis i Irina, pojechaliśmy więc ich odwiedzić. Nie tak łatwo odnaleźć się w Santiago – półtorej godziny zabrało nam znalezienie ich mieszkania. Wiele ulic jest jendokierunkowych (jak w Buenos Aires), niektóre, w zależności od pory dnia zmieniają kierunek (np avanida Salvador: rano w 1 stronę – do centrum, po południu 2-kierunkowa, a wieczorem w drugą stronę : z centrum na zewnątrz… Podobno, żeby ułatwić płynność ruchu drogowego.) Dotarliśmy wyczerpani. W sobotę wyruszamy na wycieczkę w góry (dla nas to pierwsze kroki w Andach!) na Alto del Naranjo niedaleko Santiago.
Piękna pogoda, ciepło, ale od ok 1200 m wzwyż – śnieg. Podziwialiśmy widoki, z jednej strony Andy, a z drugiej Santiago z wiszącą nad nim szaro-burą chmurą spalin… Julien i Denis dźwigali paralotnie, żeby zlecieć ze szczytu. I udało się, wiatr byl idealny, polecieli, a ja z Alexis (ich chilijskim kolegą, który nas tu przywiózł) zeszliśmy pieszo.
W niedzielę pojechaliśmy do Colina (miasteczko pod Santiago), gdzie spotykają się paralotniarze stolicy Chile. Denis pożyczył nam swój nowy tandem (odebrał go tego samego dnia rano) i dzięki niemu ja też poleciałam z Julienem!

Od poniedziałku zaczynamy zwiedzać miasto. Dobrze się tu czujemy. Jest dużo zieleni, szerokie ulice, piesze bulwary, samochód nie jest wszechobecny. Centrum jest malutkie – tak na prawdę kilka ulic i plac Plaza de Armas po środku oraz wzgórze Cerro Santa Lucia, z którego roztacza się piękny widok na Santiago i Andy. Poruszamy się rowerami, ścieżek jest niewiele, ale można jechać wzdłuż rzeki parko – bulwarem. Wjechaliśmy też rowerami na wzgórze Cerro San Cristobal, które dominuje nad miastem. Na szczycie spróbowaliśmy chilijskiego „napoju energetyzującego” Mote con huesillos” czyli lodowatego, bardzo słodkiego kompotu z suszonych brzoskwin z ziarnami żyta! Pyszne!

Z praktycznych rzeczy – znaleźliśmy wreszcie zakład, w którym zamówiliśmy kraty. Produkcja i montaż zajęły 3 dni, musieliśmy jeździć 2 razy dziennie do przymiarki… W końcu zamontowali (robiąc o 2 dziury za dużo w samochodzie) i w ten sposób nasz mobilny dom przemienił się w więzienie 🙂

W poniedziałek 3 sierpnia (po niedzielnej wycieczce rowerem w góry w Parque Mahuida) wyruszamy w dalszą podroż, w kierunku Valparaiso.

Droga do Mendozy
Ruszyliśmy w dalszą drogę wzdłuż Rio Chubut, która przypominała nam Grand Canyon, mimo że tam nigdy nie byliśmy. Robiło się co raz zimniej i co raz mniej słonecznie, lecz nadal zachwycaliśmy się widokami. I w końcu pojawiły się Andy! Całe ośnieżone! Opuściliśmy Chubut wjeżdżając w region Neuquen. Droga zaczęła
robić się bardziej kreta, widoki jeszcze ładniejsze, lecz im wyżej się wspinaliśmy, tym bardziej zanurzaliśmy się we mgle… Na pokonanie ostatniego odcinka drogi 40 w Neuquen – ok 45 km – potrzebowaliśmy około 2h, ponieważ asfalt z upływem lat zużył się i przemienił w wyboistą terenową drogę…Nadal ładną (pośród
wulkanów), ale bardzo uciążliwą.

Mendoza
Przyjechaliśmy do Mendozy we wtorek 21 lipca wieczorem. Zatrzymaliśmy się u Pablo (a właściwie jego rodziców, którzy przyjęli nas bardzo ciepło, byli bardzo gościnni i z którymi trenowałam hiszpański), kolegi siostry Juliena. Mieszkają w strzeżonej dzielnicy : żeby móc się do nich dostać należy uprzedzić, w przeciwnym razie strażnik nie wpuści. Podobno wiele jest takich dzielnic w dużych miastach Argentyny, a to dlatego że ludzie nie chcą żyć w domach z kratami w oknach… Oczywiście nie wszystkich na to stać.
Nazajutrz rano, gdy się obudziliśmy, nie wierzyliśmy własnym oczom – spadł śnieg! Rzecz rzadka w Mendozie! I zamknięto granicę z Chile (a chcieliśmy jechać do Santiago do znajomych).
Po raz pierwszy od wyjazdu z Buenos Aires nie ruszyliśmy samochodu przez 3 dni.
Pablo oprowadził nas po mieście i okolicach, a także reszcie rodziny. Mendoza bardziej podobała nam się niż Buenos Aires – więcej zieleni, ludzie mniej zestresowani i Andy w tle!

W drodze do Chile
W piątek wyruszamy dalej. Granica otwarta, droga odśnieżona, słońce świeci, jest ciepło! Pomiędzy Mendozą a Santiago jest jakieś 450 km, czasowo ok 10h… Po stronie argentyńskiej droga jest prawie nowa, przejeżdżamy dolinami obok różnokolorowych szczytów, obok Aconcagua (ale nie bardzo wiemy który to…). Tuz przed granicą zatrzymaliśmy się przy Puente del Inca, naturalnym skalistym moście rzeźbionym przez wody Rio Las Cuevas, śnieg, lód i cieple źródła z dużą ilością żelaza. Kiedyś były tu termy, ale zostały zamknięte (uznane za zbyt niebezpieczne ze względu na lokalizacje) z powodu lawiny, która zniszczyła część budynku. Granica chilijsko-argentyńska znajduje się na wysokości 3200 mnpm. Około 2 godzin staliśmy w kolejce (przed nami jakieś 20 samochodów…), aby moc zaparkować samochód, pójść do okienka nr 1 podbić paszport w Argentynie, następnie do okienka nr 2 podbić papiery samochodu (arg), potem do okienka nr 4, gdzie nas odesłano do nr 1, po brakujący stempel, który jednak nie był potrzebny, z powrotem więc do nr 4 podbić paszporty w Chile, do nr 5 złożyć deklarację co wwozimy, do nr 6 podbić papiery samochodu w Chile, wreszcie do nr 5 zapłacić winietę w Chile. Następnie ze wszystkimi kwitami i papierami mogliśmy wrócić do samochodu, gdzie kolejni urzędnicy chilijscy czekali na nas, żeby sprawdzić czy nie przemycamy czasem produktów zwierzęcych (ser, jajka, mięso, miód, itp), owoców lub warzyw. Zanim jednak weszli do samochodu odesłali nas znowu do okienka nr 1 po słynny stempel, który nadal nie był potrzebny. W końcu po ponad godzinie formalności mogliśmy przekroczyć granicę. Tam 41 zakrętów! i znów jesteśmy na ok 2000 m. Droga z tej strony jest w o wiele gorszym stanie, odśnieżona, ale pełno dziur i co chwilę roboty drogowe. Do Santiago przybywamy wieczorem, wyczerpani.

Droga z Buenos Aires do Puerto Madryn zajęła nam 4 dni. Na 300 km przed celem pompa (tym razem ta co pompuje wodę do chłodnicy) się popsuła… Czyżbyśmy mieli pecha? Naprawiliśmy ją w Las Grutas, letnio – wakacyjnej miejscowości Argentyńczyków. Teraz, zimą, miasteczko jest puste.

W środę 15 lipca przyjechaliśmy w końcu do Puerto Madryn zobaczyć wieloryby! I rzeczywiście, jest ich tu całe mnóstwo!! Co roku do zatoki Golfo Nuevo na czas od końca maja do grudnia przypływa około 800 osobników (ballena franca austral), żeby się tu rozmnażać. Nie wiem ile widzieliśmy, mimo że są ogromne, trudno je policzyć! Na plaży las Canteras, kiedy jest przypływ (codziennie ok 13-15) można je oglądać prawie z bliska! Część z nich zbliża się na odległość 10-20 m! Głównie samice z małym przy boku. Niesamowity widok! Z wrażenia dech zapiera! Kilkadziesiąt metrów dalej, na skarpie, znajduje się obserwatorium wielorybów, gdzie mogliśmy je usłyszeć!
Tym razem nie jedziemy na Półwysep Valdes, wrócimy tu jeszcze w listopadzie i z tego co piszą we wszystkich prospektach i przewodnikach, zobaczymy je jeszcze raz, a także pingwiny, orki, delfiny…

W czwartek wieczorem wyruszyliśmy w drogę do Rawson, gdzie spędziliśmy noc. Następnego dnia popłynęliśmy mini statkiem oglądać malutkie delfiny – toniny. Śnieżno-białe, z czarnym grzbietem, głową i ogonem. Są zbyt małe (ok 180 cm długości), żeby je zobaczyć z brzegu. Szybkie, zwinne, widać było że lubią się bawić i nie przeszkadza im statek – wręcz przeciwnie, podpływały blisko i jak tylko robiliśmy fale (płynąc szybciej dzięki motorowi) tym bardziej wyskakiwały i nas goniły. Śliczne! Kolejne niesamowite wrażenia i widoki za nami! 🙂

Po południu wyruszyliśmy w dalszą drogę zatrzymując się w Gaiman (najstarsze miasto regionu Chubut, w którym się znajdujemy, o galijskich korzeniach – kolonizacja w XIX wieku), gdzie zwiedziliśmy park paleologiczny (ciekawe ze względu na historie powstawania Patagonii, coś w stylu muzeum na otwartym terenie), gdzie na wysokości 100 m możemy zobaczyć np skamieniałe muszle. Później w Gaiman wypiliśmy tradycyjna galijska herbatę z mnóstwem ciast. Sympatyczne, ale nic nadzwyczajnego…

Ruszamy w dalsza drogę wzdłuż Rio (rzeki) Chubut i kolejna noc spędzamy w Dique Ameghino nad sztucznym jeziorem (powstałym dzięki tamie elektrowni wodnej) otoczonym brązowo-czerwonawymi skałami.
Dolina Rio Chubut to niesamowity kanion, który rzeka rzeźbi od tysięcy lat. Musi być to nadzwyczajny region do wspinaczki i paralotni, niestety jest zima i niebo zasnuło się szarymi chmurami. I robi się co raz zimniej… zbliżamy się do And!

W sobotę 11 lipca opuściliśmy Buenos Aires. Okna naprawiliśmy własnymi siłami z pomocą Tomasa (www.tesomobil.de), na razie trzymają, ale być może trzeba będzie je zamówić i przesłać z Europy. Tutaj model europejski nie istnieje. Moglibyśmy wymienić na amerykańskie, ale nie pasują rozmiarem, a nie chcemy ciąć karoserii. Wyrwaną klamką zajmiemy się później (przynajmniej trudno otworzyć tylne drzwi! 😉 ) Mieliśmy jeszcze jeden problem, najprawdopodobniej niezwiązany z feralnym transportem : pompa do wody nie działała… Napełniliśmy zbiornik i z kurka nic nie leciało… Pojechaliśmy więc do mini zakładu, w którym wyposażają furgonetki (i autobusy) na kampery i tam znaleźli usterkę – pompa działała, ale jedna z uszczelek była zbyt luźna i w efekcie pompa pompowała w próżni. Pracowali we dwójkę przez ponad 5 godzin i nie przyjęli zapłaty!! Poświęcili cale popołudnie dla nas, częstowali mate i nie chcieli nic w zamian! Mimo nalegań z naszej strony! Na szczęście mieliśmy jeszcze jedną butelkę francuskiego wina.
(nota: adres tych przemiłych osób znajdzie się niedługo w rubryce „Informacje praktyczne” blogu)

Pierwsze wrażenia z Buenos Aires to : brudno, tłoczno, hałaśliwie i śmierdzi spalinami. Jednak po kilku dniach pobytu zaczęliśmy doceniać BA i odkrywać jego urok. Jest to miasto pełne kontrastów – nowoczesne budynki obok ruder, bogate dzielnice (i ludzie) obok biednych. Mieszkańcy stolicy są bardzo mili i otwarci. Zdarzało się, że, widząc jak głowimy się nad mapa, sami podchodzili i pytali czy mogą pomoc.
Miejsca, które najbardziej mi się podobały to Cmentarz de la Recoleta i Reserva Ecologica za Puerto Madero (patrz zdjęcia).
Teraz jedziemy na południe (brrr, będzie zimo) na Peninsule Valdes oglądać wieloryby!!! Wcześniej zatrzymamy się u Jorge (Argentyńczyka, którego poznaliśmy w Strasburgu dzięki Narze). Jego tato ma zakład samochodowy i może poleci nam kogoś, kto wstawi kraty w okna naszego pojazdu (nie mamy ochoty na kolejne włamanie…), doradzi i poprawi to i owo.

Ogromne podziękowania dla Loic’a i Dom’a, którzy gościli nas u siebie w Buenos Aires i wiele dla nas zrobili!

samochód odebraliśmy, ale niestety okradli nas….albo raczej wszystko przeryli… wyrzucili wszystko z szafek, ukradli ciuchy, jedzenie, zapałki!, sztućce!, część narzędzi….. i niestety paralotnię (tandem, pojedynczą mamy ze sobą), lornetkę, obiektyw do aparatu i filtr do wody. Trochę leków i wszystkie kosmetyki!. nie wiemy jak wyjęli paralotnie, bo była rozłożona na łóżku na gorze i to nie tak prosto wyciągnąć, no a już na pewno nie prosto z nią wyjść niezauważonym…. no i oczywiście żeby moc wejść do samochodu – rozwalili klamkę-wyrwali ja, a ze nie mogli otworzyć, bo kłódka była zamocowana od wewnątrz, rozwalili okna…. oba. wrzucili je z powrotem wiec na razie mamy przylepione taśmą klejącą. zostawili rowery (były spięte łańcuchami), poduszki i garnki. wygląda na to, ze kilka różnych złodziei przeszło przez nasz kamper.. jest brud i syf wiec jutro czeka nas sprzątanie…. i szukanie jakiegoś zakładu gdzie by nam to naprawili. w sumie lepiej by było jakbyśmy nie oddzielali kratka części mieszkalnej od kierowcy-przynajmniej okna byłyby w całości… jesteśmy strasznie rozczarowani…. a mieliśmy jutro rano jechać oglądać wieloryby… no trudno, musimy zostać na razie jeszcze w BA, zająć się naprawą, reklamacją i pójść na zakupy (po jakiś koc np, pod którym będziemy spać..). teraz samochód jest na strzeżonym parkingu, mamy nadzieje, ze będą rzeczywiście strzec….do jutra rano.
Dziękujemy bardzo firmie Grimaldi, która zajmowała się transportem!

Oto zdjęcia :

Dotarliśmy do Buenos Aires!
Lot odbył się bez problemów, trwał ok 12h. Zużyliśmy 91 ton paliwa, czyli 4l na osobę na 100 km.

Przed wylotem z Paryża stewardesy zdezynfekowały samolot, i nas przy okazji, jakimś produktem antybakteryjnym (?).
Na lotniskach we Frankfurcie i w Paryżu nikt nie nosił masek (chroniących przed zarażeniem grypą A). Natomiast w Buenos Aires – szok – połowa pasażerów i cały personel lotniska w maskach. W ostatnich dniach zarejestrowano ok 1000 przypadków grypy A w stolicy i z tego powodu wakacje zimowe w szkołach zostały przesunięte z sierpnia na teraz i wydłużone do okresu 1 miesiąca.

Formalności na granicy : długa kolejka po podstemplowanie paszportu + trzeba podać adres, gdzie się zatrzymujemy. Nic więcej.

Transport lotnisko – centrum BsAs : taksówka (nieoficjalna), koszt 120 pesos.